Hoi, ik vind het leuk dat je er bent!

Bij deze de derde en laatste update over het WK RS500 2021 in Colico, Italië. Terwijl ik dit schrijf zijn we al ver opweg naar huis, we rijden zelfs al over de N11. We zijn allemaal blij dat we er bijna zijn, want het was een hele rit. Vanmorgen om half 4 ging de wekker al en vrij kort daarna zijn we weggereden uit Colico. Zo wisten we de file bij de Gotthard tunnel een beetje te ontwijken. Naast de opluchting dat de reis bijna erop zit, voelen we ons ook wel een beetje bedroefd dat het avontuur nu toch écht bijna afgelopen is. Want wat wás het een week.

Part 3: Dinsdag en Woensdag. In de laatste update kon je lezen over de eerste twee wedstrijden, die zijn gevaren op maandag. Helaas heeft het tot donderdag geduurd voordat we nog een échte wedstrijd voor de kiezen kregen. Dinsdag zijn we na ongeveer twee uur uitstel toch nog het water op gegaan, daar zijn we twee wedstrijden gestart, maar beide werden halverwege afgebroken vanwege de zeer karige weersomstandigheden.

Woensdag hebben de boten genoeg water gezien, maar niks ervan kwam uit het meer. Het regende al de hele ochtend en toen het vervolgens om half 3 nog steeds regende (anderhalf uur na de beoogde starttijd) gaf de wedstrijdleiding aan dat ze het die dag niet meer gingen proberen.

De begrijpelijke vraag die jullie nu natuurlijk koesteren is: Wat doen wedstrijdzeilers eigenlijk als er geen wedstrijden zijn? Het antwoord is natuurlijk: moeilijk hard chillen. Alle bordspellen werden op tafel gezet, en we hebben Beverbende, 30 seconds en klaverjas gespeeld tot het onze neus uit kwam.

De 'brakke' woensdag kwam ons bij toeval ook wel goed uit eigenlijk. Een traditioneel onderdeel van een Wereldkampioenschap RS500 is namelijk de beruchte 'Dutch Party'. Die was op dinsdagavond, en laten we maar zeggen dat het goed was voor de veiligheid van bepaalde teams dat ze de dag erop het water niet op hoefden. Op die avond, waar het zelf meegebrachte bier, en de shotjes in de kleuren van de Nederlandse vlag rijkelijk vloeiden, introduceerden de italianen velen van ons aan 'Stress Pong', waarop wij hen prompt trakteerden op de beste hits van de Snollebollekes, inclusief bijbehorende dansmoves uiteraard.

Part 4: Donderdag. Toen we donderdagochtend uitgebrakt waren keken we sip uit het raam. De wind leek het wéér niet te gaan doen. Eenmaal bij de boten waren we optimistischer gestemd, er stond al zowaar een briesje! De uitstel vlag werd tegen de verwachting in alsnog gehesen, maar drie kwartier later kwam hij alsnog naar beneden. Er zouden die dag 4 wedstrijden gevaren mogen worden (de oorspronkelijke Sailing Instructions gaven een maximum van 3 per dag aan, maar de wedstrijd commissie had nog wat in te halen.) Terwijl Victor en Maartje de derde wedstrijd niet mee voeren vanwege hun BFD, voer de helft van het veld, inclusief favorieten Johan en Iris een DNF, een jammerlijk gevolg van de regel dat je niet langer dan een kwartier na de eerste boot mag finishen :/

Tijdens de volgende drie wedstrijden hadden we meer wind te pakken dan dat we die week eerder hadden gehad, dus aan het eind van de dag voelde het als een voldane wedstrijddag, iedereen was moe van het varen van 4 (of 3) races. Die vermoeidheid viel in het niet in vergelijking met wat er ons de dag erop te wachten stond.

Part 5: Vrijdag. 's Ochtends keken we weer sip uit het raam, het waaide weer zachtjes. Bij de boten aangekomen bleek dat de wind nog gaan zou draaien, en daarvoor wilde de wedstrijdleiding het water nog niet op. Floris Stapel was daar niet zo van onder de indruk. Hij wist namelijk zeker dat het in de middag 15 knopen zou gaan waaien. Iedereen nam die inschatting ten onrechte met een korreltje zout. Na nog een lekker ochtendje in het parkje bij het water was toch uiteindelijk het moment daar waarop we het water weer op gingen, het trok steeds een beetje meer aan, en steeds meer vanuit de voorspelde hoek.

In iets meer dan twee uur tijd heeft het wedstrijd commitee er drie wedstrijden uitgeperst, en wat een geweldige wind hadden we. Met goed stevige wind werd er alle wedstrijden hard geplaneerd. Upwind over bakboord hadden we een vervelende korte golf tegen de boeg die het de zeilers erg lastig maakte. Downwind ging zo hard, dat de boten al planerend best diep konden varen. Helaas kwamen onze schuitboten - in ieder geval de Chinook en de Tramontana - de laatste twee wedstrijden tijdens de downwind in botsing met een boom. Er dreef die dag veel hout op het meer, hoogstwaarschijnlijk overblijfselen van de overstromingen rondom Como, de week ervoor.

Bomen waren niet de enige obstakels waar we mee botsten. De Italiaanse boot met zeilnummer 1609 had die dag mot met zowel Benthe en Sybe als Wampie en Ymke. Aan het einde van de dag kwamen alle drie die teams samen bij de Jury, en is de Italiaan twee maal in zijn ongelijk gesteld. Dit leverde hem die dag twee diskwalificaties op. Met de schuitboten valt blijkbaar niet te sollen ;)

Part 6: De terugweg. Na deze rollercoaster van een vrijdag waren de teams terecht moe. Gelukkig hadden we een heel chill schema opgesteld voor de terugweg. Zaterdag stonden slechts drie dingen op de planning: uitslapen, boten inpakken en gezelligheid. Toen de eerste twee actiepunten waren afgevinkt kwam het derde aan bod. We zijn lekker uit eten gegaan. Bij deze maaltijd kwam de blijde mededeling dat beide Danique en Jannetje officieel waren geslaagd voor hun Mylar brevet! Gefeliciteerd!

Wat er dáárna allemaal nog gebeurd is, is voor mij een grote blur. Volgens mij ben ik opgestaan en hebben we ongeveer 1000 kilometer afgelegd tot de plek waar we nu zijn. Terug op de schuit. We stoppen nu eerst onze bootjes toe, en gaan zometeen zelf ook richting dromenland. Waarschijnlijk dromen we over water, bootjes en wind.